Long time no see!

Goh, er is hier al een tijdje niet veel gebeurd… maar toch gebeurt er veel.

Mensen in mijn omgeving weten eigenlijk allemaal wel dat ik niet meer dezelfde ben. Dat klinkt wat dramatisch, he? En dat is het ook wel.
In juli 2021, na 15 maanden heel voorzichtig te zijn, kreeg ik toch Covid-19. Samen met mijn dochterlief en het grootste gedeelte van mijn familie overigens, dus gedeelde smart.. We dáchten dat we er niet zo ziek van waren. Immers: het zou vooral gaan om ademhaling, longcapaciteit, saturatie en zo. Met de variant die wij kregen hadden we daar allemaal geen last van. Wel spierpijn, hoofdpijn, oogpijn, gewrichtspijn en algehele lamlendigheid. Moe tot in het diepst van mijn botten, zo voelde het. 

2 weken later was het wel klaar – vond ik. Hop, weer aan het werk, want er waren dingen te doen, de VVV moest bemand, mijn klanten bediend na 1,5 hopeloze jaren en dat thuiszitten was niet echt gezellig. Dus schouders eronder en gaan met die banaan. Dat viel me niet licht, maar ik dacht dat werkconditie ook gewoon weer getraind kon worden, dus doorgaan. Op sommige dagen strompelde ik van het werk naar huis, kwam ik thuis en was dan een uur van de wereld. Gewoon staren in het niets, zonder gedachten, rugzak nog op de rug. Mijn woorden klopten allemaal niet, wat voor een ’talig’ persoon best lastig is. Op weg van Joure naar Heerenveen vergat ik de afslag Heerenveen en kwam daar bij Gorredijk achter. Sociaal was ik helemaal niets, de geluiden van de kinderen van de buren ergerde ik me dood aan, mensen die voorbij liepen aan mijn raam waren een ergernis en zelfs het tikken van de klok was me eigenlijk teveel.

In november kwam de klap opeens. Na een drukke verjaardag, wat tegenslag op ander gebied en gewoon teveel drukte in mijn hoofd zat ik opeens huilend bij mijn teammanager van Friese Poort. Ik kon niet meer, was he-le-maal op. “Burnout misschien? Neem eerst maar wat rust” Gelukkig alle begrip (waarvoor nogmaals mijn grote dank), en eenmaal thuis kon ik rustig nadenken. Een burnout? Maar ik heb nog zoveel zin in dingen, het voelt nu niet als het grote zwarte gat waar ik een jaar of 20 geleden al eens in verdween… Maar eens even op zoek op het grote wijde web. Zo kwam ik terecht bij C-support. Ik keek een webinar waarin iemand haar symptomen beschreef en zat opeens huilend achter de computer. Dat was het precies! Ik heb me aangemeld, en al snel volgde er een telefoontje. Eerst maar eens het lijstje van symptomen doornemen.. en ja hoor, alle boxjes aangevinkt. Long Covid heette het toen nog, maar omdat iedereen dan meteen denkt aan longproblemen is de gangbare term nu ondertussen Post Covid Syndroom.

Na overleg met de C-support-arts door naar de huisarts om herstelzorg te regelen. Fysio, ergo meteen opgestart. Men gaat er vanuit dat Post Covid Syndroom het autonome zenuwstelsel aantast, met andere woorden alle dingen in je lichaam waarop je geen invloed uitoefent. Ademhaling, temperatuur, hartslag, concentratievermogen, energie, organen: het hele pretpakket.

Ondertussen, thuis, kwam het besef, maar ook steeds meer de realisatie. Triggers zorgen voor stress. Focus is een niet-bestaand ideaalbeeld. Concentratie is maar kort en vluchtig. Energiemandje is zo lek als een vergiet. Als voorbeeld: in een overleg zegt iemand een mooi woord. Lang niet gehoord.. en daar gaan we. Allerlei toepassingen schieten door mijn hoofd, de negatieve tegenhanger ook en ik kan me met geen mogelijkheid meer concentreren op wat er in de vergadering gezegd wordt.
Of: op weg naar de supermarkt bedenk ik thuis dat ik even moet kijken of er ook melk moet komen. Meteen daarna ben ik de autosleutels, die ik toch echt in mijn hand had, kwijt. Hele huis af… en ze dan uiteindelijk terugvinden in de koelkast, op het tweede plankje. De voorbeelden zijn legio: dingen weggooien die ik in mijn hand had, omdat ik tijdens het opruimen daarvan bedacht dat er iets anders weggegooid moest worden (en het dan niet meer kunnen bedenken wat dat was, ik had immers al iets weggegooid). Met maar 1 sok aan de voet onder aan de trap staan, omdat tijdens het sok aantrekken was bedacht dat de was in de machine moest – en dus de andere sok in de machine gegooid in plaats van aangetrokken. De rest van de vieze was zat overigens nog gewoon in de wasmand, hoor, de actie ‘was in de machine’ was met de sok al afgerond. Koude koffie was hier bijna graadmeter: warme koffie betekende dat ik die dag wel redelijk bij de les was, omdat ik in ieder geval de hoeheetdatding watermaker oh waterkoker wél had aangezet.
En dat zijn alleen nog maar de dagelijkse dingen. De zakelijke dingen waren voor mijn ego misschien nog wel erger. Als iemand ook maar twijfelde aan wat ik zei, schoot ik in een overdreven twijfel-modus. Ondanks jaren werkervaring en leerervaring was een opmerking als “Is dat zo?” voldoende om volledig in de stress te schieten.. Was het echt wel zo? Zo deed ik het toch altijd? Zo had ik het toch geleerd? Draaide mijn geheugen mij weer een loer? What the hell? 

Tuurlijk vergeet iedereen wel eens iets, maar ik had daar in deze mate nooit last van. Als het niet zwart op wit staat, kun je er eigenlijk zeker van zijn dat ik het vergeet. Zo vergeet ik ook dat ik koffie wil halen omdat ik word afgeleid door de handdoek en theedoek die in de was moeten, breng ze samen met andere was naar boven, zie dat de planten even water moeten hebben boven, bedenk dat ik dan ook meteen wel even de schone was kan opvouwen – oh ja, was moest ook in de machine – kan meteen wel even douchen, oh schrob ik meteen even de douche etc. en sta uiteindelijk schoon en aangekleed weer beneden om me te bedenken dat ik alleen maar even koffie zou halen. Het mag duidelijk zijn: alles is afleiding. ALLES! Of je daar dan ook iets van leert? Ja, dat je altijd moet controleren of je iets wel gedaan hebt. Drie keer controleren of de wasmachine wel aanstaat. Of je écht de rolemmer wel bij de weg hebt gezet. En ga zo maar door… constant achter je eigen staart aanlopen, zeg maar.

En die non-focus, samen met alles tig keer controleren zorgt voor energieverlies, in die mate dat ik voordat ik het eten zelfs maar klaar heb, ik eigenlijk wel klaar ben met de dag. Dan kan die ergotherapeut nog zo leuk zeggen dat ik na ieder klusje even pauze moet nemen, maar mijn klusjes zijn niet afgebakend, ik kan ze niet prioriteren en ze lopen naadloos in elkaar over. En zo gaat het de hele dag. Een pakketbezorger voor de deur? Kan me niet meer concentreren. Stukkie schrijven voor een klant? Lees ik het de volgende dag terug en vraag ik me af wie het heeft geschreven want ‘zo niet mijn stijl’. Een whatsappje met een vraag? Compleet uit de koers. En dat frustreert. Ik kon voorheen altijd 100 ballen in de lucht houden. Thuistaken, werktaken, taken voor mijn klanten, nog links en rechts leukigheid: geen enkel probleem. Mijn planning was een georganiseerde chaos, maar wel eentje die ik kon overzien. Heerlijk, die drukte, kreeg ik energie van. Thuiskomen en dan nog even grasmaaien of snoeien, ondertussen popte er opeens een prachtidee voor een tekst op, of een oplossing voor een vraagstuk: leuk leuk leuk! En dan nog even wat doen ’s avonds of in het weekend? Leuk! Gezellig!

En toen kwam besmetting nummer 2. Top. Ondertussen was mijn galblaas verwijderd – heel ander verhaal – had ik hielspoor en kon ik dus niet eens mijn blokje lopen op een dag en daar was hij dan: de immens grote zwarte wolk. Wat als… het nu nóg erger wordt? Als ik er nog iets aan overhoud? Opeens was mijn verwarde hoofd ook mijn gevangenis, en eentje waar ik niet voor had gekozen of waar ik wilde zijn. Een verschrikkelijke week was dat. Van iemand die altijd heel positief was, die overal de lichtpuntjes in zag, korte metten maakte met zelfmedelijden, werd ik opeens verschrikkelijk onzeker. Heen en weer geslingerd tussen angst en boosheid, verwarring en onzekerheid… “Als het zo moet de komende jaren, nou laat dan maar”, dat idee. En toen kwam de zon. In de meest letterlijke zin van het woord. ‘Buiten’ was opeens een optie, heel voorzichtig zag ik dat dingen weer begonnen te groeien. En misschien wel belangrijker: doordat de temperaturen beter werden, hoefde mijn persoonlijke thermostaat niet aan het werk, wat opeens zorgde voor een lagere hartslag en veel meer energie over. Is’t niet gek?

Dat was maart. Nu is het ondertussen al mei en zie ik nog steeds een stijgende lijn. Ik ben weer in staat meer te doen, en heb zowaar een soort van planning op een dag, en kan ook dingen achter elkaar zetten in plaats van alles tegelijkertijd af te moeten handelen. Mijn geheugen is nog steeds niet wat het moet zijn, en soms heb ik het idee dat ik in een zandstorm loop, maar over het algemeen zijn die momenten steeds schaarser te noemen. Op Paasmaandag waren wij – volledig voorbereid op een energie-technisch vermoeiende dag – heerlijk in Utrecht. En wat denk je: superontspannen dagje, en thuiskomen met energie over.. Zalig! Het kon gewoon weer! Dus ook Koningsdag de uitdaging aangegaan. Op stap met vrienden.. Lawaai, muziek, veel triggers, sapjes, lange avond, sociaal wenselijk etc… en hop! Op de momenten dat ik stilstond tussen het hossen en heffen kreeg ik er energie bij! Oerrock, maak je borst maar nat: ik ben erbij.

Progressie dus. Dat hielspoor tackle ik als een project: iedere dag een paar stapjes binnen de pijngrens meer zetten, maar door het lopen wordt ook mijn hoofd ‘losser’ en krijg ik meer ruimte. Ook de fysio is het met mij eens dat het veel beter gaat. Ik voel me energieker en dat wordt ook onderbouwd door mijn Garmin Body Battery, die dagelijks bijhoudt wanneer ik stress heb of rust ervaar. Ik ben nog steeds regelmatig woorden – of acties – kwijt, maar goed, daar kan ik voor nu mee leven. Meestal kom ik er nu na verloop van tijd zelf achter wat dan wel het woord was dat ik zocht, en dat is al 50x beter dan het was.
Terugvallen zijn er ook. Dagen waarin de inhoud van mijn hoofd alleen maar fungeert als een niet-werkende grijze mist. Lastig, want ze komen onaangekondigd, die dagen… maar ondertussen heb ik dan wel geleerd om het maar gewoon te accepteren voor wat het is en het gewoon even een dag los te laten. Langzaam durf ik weer meer, en durf ik ook meer toe te zeggen, ben ik niet meer zo bang om te falen.

Waar ik blij mee ben? Een omgeving die me begrijpt. Die snapt dat niet alles meer kan. Dat ik anders ben nu en bewuster omga met mijn energie én tijd. Dat ik veel nog vergeet, of niet lang ergens kan zijn. Dat mijn dochter, mijn familie, mijn vrienden, mijn werkgever, en ook mijn klanten me de tijd geven en hebben gegeven om hiermee om te kunnen gaan. Dankbaar voor de bakjes eten die werden aangeleverd omdat koken zelfs al teveel inspanning was. Dankbaar voor de appjes van alles en iedereen, de kaartjes en bloemetjes en dankbaar voor het inspringen van mijn vrijwilligers bij het VVV op momenten dat het mij niet lukte. Eigenlijk ben ik door deze hele periode alleen maar dankbaarder geworden voor mijn directe leefomgeving. En als je nog dieper in mijn ziel wilt kijken: tot nog toe was het ook wel louterend. De zelfanalyse waaraan ik mezelf moest onderwerpen, zorgde ook wel weer voor inzichten. Dat het niet nodig is om alles te willen doen. Dat het soms genoeg is om gewoon te zijn. Dat het niet altijd nodig is dat ik me ergens mee bemoei.

Vooralsnog ga ik vooruit. Ik rust nog steeds iedere middag tussen 15:00 en 17:00 uur en die 2 uurtjes worden langzaam meer een ‘pauze’ dan een ‘verplicht mediteren en slapen’, maar ik vind ze heerlijk. Werktechnisch kan ik langzaam meer, en ook weer een beetje vooruit denken, maar triggers zijn en blijven een dingetje, zeker als ik er zelf geen invloed op heb of me eraan kan onttrekken. Mijn Loop-oordopjes voor het onderdrukken van geluiden zullen nog wel een tijdje in mijn zak zitten, gok ik zo.. maar met kleine stapjes ben ik hier gekomen, en “You haven’t come this far to only come this far” is voorlopig het motto. Voorop zal ik waarschijnlijk nog een tijdje niet lopen, maar lopen doen we wel. 😉

Ben jij een van die mensen die me in de afgelopen periode op welke manier dan ook een hart onder de riem heeft gestoken? Dan blaas ik je bij deze een dikke kus toe. Mede dankzij jouw steun ben ik waar ik nu ben, en dat is me veel waard, en ik realiseer me dat ik de afgelopen periode zeker niet heel sterk was op sociaal gebied. Dus, als ik je niet heb bedankt, dan bij deze alsnog <3